Alvast sorry aan mijn mannelijke lezers, dit blog bevat vrouwenpraat.
Alleen dit blog hoor!

Vanmiddag met, een klein beetje, lood in mijn sportschoenen weer gaan sporten.
Voelde na het telefoontje van mijn personal coach toch iets wat ongemakkelijk. (lees blog, Betrapt!!)
Gelukkig is het eerste gezicht dat ik zie die van maatje Miranda, pff. Ik denk nog dat mijn PC, personal coach, misschien wel ziek is.
Niets is minder waar ze is er ik hoor haar, ‘en weer helemaal fit dames?’.
Even denk ik zal ik zeggen ‘ja helemaal’, meteen denk ik nee ik ga zeggen dat ik wel beter ben maar mega moe ben.
Ze reageert zowaar als een mens! Ze snapt het.
Wat ben ik blij dat ik gegaan ben heb zelfs bijna al mijn oefeningen kunnen doen.

Vandaag ook nog bij de huisarts geweest, mannen nu begint het, om te praten over mijn maandelijkse perikelen. Per maand wordt het heftiger, duurt het langer, en ben ik drie van de vier weken bezig met het worden en het zijn.
Buiten dat dit pijn doet enz. wordt me het sporten en mijn afvalpogingen er ook niet gemakkelijker van.
Sporten met het gevoel van totale leegloop is geen pretje, afvallen als je alleen maar zin hebt in chocola en vet eten net zo min.
In overleg met huisarts komen we voor de keuze, prikpil of een buisje in mijn arm.
Het wordt in eerste instante de prikpil, bevalt het gaan we ermee door anders gaan we over op het buisje.
Assistente zegt, ‘broek iets naar beneden en bukt u maar over de behandeltafel heen’.
Prik in mijn bil en wat voor een, best groot zo’n spuit. Ik voel er helemaal niets van. 🙂
Wat ik me wel bedenk, nu, is dat ik geen maandelijks excuus meer heb!