Afgelopen nacht bijna niet geslapen, mijn hoofd tolde.
Alles van de afgelopen twee dagen bleef rond spoken.

Donderdag was de eerste bijeenkomst bij de Nederlandse obesitas kliniek in Beverwijk. (NOK)
De eerste van de zeven weken voor de operatie. Hier leren we hoe we straks, na de operatie, moeten eten.
Gelukkig was ik samen met 4 anderen van mijn Vierstroom groep, wij hadden steun aan elkaar.
Het zal voor de ‘nieuwe’ mensen in deze groep niet altijd gemakkelijk zijn.
We krijgen daar begeleiding van een arts, diëtiste, bewegingsdeskundige en een psycholoog.
Een heel team, en wat zullen we ze nodig hebben!
Ben alleen bang dat ik het bij de psych al verpest heb. Een van mijn groepsgenoten deed iets waardoor ik de slappe lach kreeg. En niet zo’n klein beetje ook, vond ie niet leuk.
Maar met alle macht heb ik geprobeerd om het binnen te houden, hahahaha.
Het was een lange dag, half acht weg en was tegen drie uur thuis.

Vrijdag moest ik, samen met Miranda en Alex, naar het ziekenhuis in Beverwijk.
We hadden daar een gesprek met de chirurg en anesthesie.
Om half negen weer de auto in en half zes was ik weer thuis.
Eerst melden bij de balie van de chirurg, wat een muts was dat zeg ze was nou niet echt vriendelijk te noemen. Later die dag zo rond drie uur maakte ze het weer goed, ze zag ons zitten en was erg met ons begaan dat we er nog steeds waren.
Nog, veel erger was de heks bij de anesthesie. Ongelooflijk dat zij met mensen mag omgaan.
Lang verhaal kort te houden, ze wist niet of we aan de beurt zouden komen want wij zouden geen vaste afspraak hebben. Ja daaaaaaaaag.
Gelukkig was de anesthesist erg aardig.
Verder bestond de dag uit heel veel wachten, bloed prikken en ecg laten maken, en o ja veel wachten.
Gelukkig waren we met ons drieën, ik denk dat we bij verschillende mensen die avond wel besproken zijn bij het avondeten. 🙂
En de chirurg, die is super! Wat een fijne vent, en zijn assistente ook.
De chirurg ging tegenover ons zitten en zei, Gefeliciteerd dames!